SONNET 6 W. Shakespeare

Then let not winter's ragged hand deface 
In thee thy summer, ere thou be distill'd:
Make sweet some vial; treasure thou some place
With beauty's treasure, ere it be self-kill'd. 
That use is not forbidden usury, 
Which happies those that pay the willing loan;
That's for thyself to breed another thee, 
Or ten times happier, be it ten for one; 
Ten times thyself were happier than thou art,
If ten of thine ten times refigured thee: 
Then what could death do, if thou shouldst depart,
Leaving thee living in posterity? 
    Be not self-will'd, for thou art much too fair,
    To be death's conquest and make worms thine heir.

Mos e lejo dimrin të vrasë bukurinë,
por mbështille me ngrohtësinë e verës;
Bukuria është thesar i çmuar, ruaje
të mos vetëvritet përdore mos ngurro;
nuk është si borxhi që s’ke ta paguash;
Por të njohësh veten dhjetë herë më shumë
ta shtosh e aq më shumë të lumturohesh,
Nuk ka ç'të bëjë vdekja atëherë;
A mundet ajo të nënshtrojë
bukurinë e shumëfishuar?